Rozdział 32

Lost in confusion, like an illusion...

*

Udałem się w stronę salonu. Tak jak przypuszczałem siedział tam Lucas razem z chłopakami.

- Siema stary - Paul kiwnął głową w moją stronę.

- Cześć - odpowiedziałem.

Spojrzałem porozumiewawczo w stronę Lucasa.

- Paul, Zayn, Matt wyjdźcie. Spotkamy się później.

Chłopcy wyszli.

- Wiesz już o Miley? - spytał Lucas wstając.

Podszedł do małej komody i nalał do swojej szklanki trochę whisky.

Przysunął naczynie do ust i spojrzał na mnie. Skinąłem głową i oblizałem usta.

- Myślę, że dobrze robicie. Musimy się pozbyć tej dziwki, nie może nam wiecznie siedzieć na karku.

Lucas się uśmiechnął.

- Dokładnie. Na początku myślałem, że się nie zgodzisz na to co chcę zrobić.. chociaż twój głos nie miałby większego znaczenia.

- Czemu miałbym się nie zgodzić? - zmarszczyłem brwi. - To brzmi okej. Co prawdę myślałem, że najpierw ją wykorzystasz ale skoro wolisz tak...

Zaśmiał się i podszedł bliżej mnie.

- Może ty chcesz to zrobić?

Łobuzerski uśmieszek wtargnął na moje usta.

- Jasne - mrugnąłem. 

- Jeszcze coś Bieber?

- Nie.. w zasadzie to wszystko. Chciałem tylko zapytać kiedy macie zamiar ją sprzedać, wiesz.. im szybciej tym lepiej.

- Widzę, że naprawdę jej nie lubisz.

- Dlaczego miałbym? Ta suka ciągle sprawiała kłopoty.

- Myślę, że za tydzień. Przynajmniej na razie tak jest ustalone.

- Okej, dzięki.

- Nie ma sprawy. Pamiętaj, że jutro idziesz spotkać się z Thompson'em.

- Jasne, pamiętam. Myślę, że wyszedłbym wcześnie rano.

- Im szybciej tym lepiej - uśmiechnął się używając moich słów.

- Właśnie - odwzajemniłem gest i wyszedłem z pokoju.

"Chuj" mruknąłem cicho i skierowałem się w stronę schodów. Chwilę później znajdowałem się w moim pokoju wyjmując niewielką podręczną torbę z mojej szafy. Spakowałem kilka bluzek i par spodni, telefon, wszystkie pieniądze i wyszedłem z pokoju.

Była 1:48 am.

Myślę, że już wszyscy śpią. Z tego co wiem Lucas razem z "ekipą" mają jutro spotkać się z The Dangerous.

Zachichotałem na myśl ich nazwy. "The Dangerous".. wyjątkowe gówno.

Otworzyłem po cichu drzwi od pokoju Miley. To się musi udać.

Miley's POV :

Poczułam jak ktoś potrząsa moim ramieniem. Uchyliłam lekko oczy i zauważyłam Justina.

- Wstawaj i idź się ubierz. Szybko - pokierował.

Zmęczona kiwnęłam tylko głową i zrobiłam to o co "prosił".

Gdy weszłam Justin stał przy łóżku z dwoma podręcznymi torbami.

Zmarszczyłam brwi i wskazałam ręką na torby.

- Spakowałem twój telefon i parę ubrań. Teraz stąd wychodzimy, nie odzywaj się. 

Kiwnęłam głową i ruszyłam za chłopakiem.

Wyszliśmy na korytarz a ja rozglądnęłam się na boki czy aby na pewno nikt nie idzie w naszym kierunku. Podążałam cicho za Justinem. Gdy stanęliśmy przed sypialnią Paula usłyszałam jakieś dziwne głosy. Spojrzałam wystraszona na Justina, ten też nie wiedział o co chodzi.

Uchyliliśmy lekko drzwi i widok, który tam zastaliśmy.. moja szczęka dosłownie opadła.

Na środku pokoju stał półnagi Paul i Gabriel. Całowali się.

Justin rozszerzył oczy a po chwili przyłożył do ust dłoń, aby nie wybuchnąć śmiechem. Zrobiłam to samo. Zamknęliśmy z powrotem po cichu drzwi i udaliśmy się w dalszą drogę.

Wreszcie doszliśmy pod drzwi. Był włączony alarm aby nikt nie wszedł ani nie wyszedł z budynku.

Justin podszedł do małej skrzynki i zaczął coś robić z małymi kabelkami. Gdy światełko zmieniło się na zielone dumny zamknął skrzynkę i wyszliśmy na zewnątrz.

To poszło zbyt łatwo...

Po chwili pod budynek podjechał czarny Range Rover. Podeszliśmy do drzwi od strony kierowcy. Z samochodu wyszedł dorosły mężczyzna.

- Wsiadajcie.

Wsiedliśmy do samochodu. Jechaliśmy około godziny. W samochodzie całą drogę było całkowicie cicho. W końcu wysiedliśmy z auta.

- Gdy będziesz jeszcze potrzebował pomocy to dzwoń - powiedział facet.

- Jasne, dzięki - odpowiedział Justin.

Skierowaliśmy się do drzwi.. lotniska?!

- Lotnisko? - spytałam.

Justin skinął głową.

- Uciekamy.

Chłopak wyciągnął białą kopertę i wyjął z niej dwa dowody i paszporty. Podrobione.

Skierowaliśmy się do kasy, gdzie Justin kupił bilety.

Kilkanaście minut później siedzieliśmy już w samolocie.

To zdecydowanie idzie nam zbyt łatwo.

*

Odebrałam swój bagaż i wyszłam z Justinem na zewnątrz. Rozejrzałam się dookoła. Miasto było bardzo zatłoczone.

- Gdzie jesteśmy? - spytałam marszcząc brwi.

- Las Vegas.

Uśmiechnęłam się szeroko i odwróciłam w stronę szatyna. 

- Dziękuję - rzuciłam mu się na szyję - tak bardzo ci dziękuję.

Tkwiłam tak mocno wtulona w Justina przez kilka minut. W końcu odsunęłam się od niego i spojrzałam nieśmiało. Ten się tylko zaśmiał.

- Chodźmy.

*

Minął już dzień odkąd tu jesteśmy.

O 9 rano wygrzebałam się z ciepłego łóżka i poszłam do łazienki. Byliśmy w hotelu. Pokój był całkiem okej, miał łazienkę i dwa pokoje. Wyszłam z łazienki i poszłam w stronę pokoju Justina. Otworzył drzwi i weszłam do środka.

- Wstawaj - potrząsnęłam nim. 

Po kilku nieudanych próbach wreszcie otworzył oczy.

Lekko się uśmiechnął.

- Cześć.

- Hej, jesteś głodny?

- A jak myślisz? - zaśmiał się.

- Okej, zaraz coś zamówię.

Justin pokiwał głową i poszedł do łazienki a ja w tym czasie zamówiłam nam śniadanie, które zostało po chwili dostarczone do pokoju.

Po piętnastu minutach brunet wyszedł z łazienki i zaczęliśmy jeść posiłek.

- Musimy wyjechać.

- Dlaczego?

- Gdy będziemy tu długo przebywać w końcu nas znajdą, to oczywiste. 

Pokiwałam głową.

- Dzisiaj wyjdziemy na kilkanaście minut tutaj niedaleko do sklepu. Musimy zakupić parę rzeczy na dalszą drogę.

- Jasne - przytaknęłam.

Gdy zjedliśmy wyszliśmy z pokoju zakluczając go i udaliśmy się w stronę schodów.

Podeszliśmy do recepcji gdzie była już jedna dziewczyna.

Stanęliśmy cierpliwie za nią w kolejce i czekaliśmy.

Zaczęłam się rozglądać po pomieszczeniu. Było tutaj naprawdę ładnie. Ściany były koloru beżowego, kanapy brązowego a z sufitu zwisało wiele złotych żyrandoli. Piękne kwiaty stały obok dużych okien przez które można było widzieć ulicę. Gdy spojrzałam przez jedne z nich znieruchomiałam.

Szturchnęłam Justina a ten popatrzył na mnie pytająco. Nie odrywałam wzroku od szyby. W końcu szatyn spojrzał w tamtym kierunku a jego ciało się napięło.

To był Matt.

I patrzył prosto na nas.

*

Tak bardzo was przepraszam, że musieliście tyle czekać na rozdział.

Rozdział wyszedł mi do dupy, wiem. Ostatnio w ogóle nie mam weny.

Dziękuję Wam z całego serduszka za ponad 22k wejść, za wszystkie 157 komentarzy.

Dziękuję Wam wszystkim i KAŻDEMU z osobna. Jesteście naprawdę niesamowici.

Przeczytasz? = Skomentuj!

Do następnej

xoxo

PS : Głosujcie na Justina na tt dodając do każdego swojego tweeta #mtvstars Justin Bieber :)

Jeszcze raz dziękuję za wszytko!

Kocham was ♥